Rozdział 6

 Podobno tak kochać da się tylko raz w życiu, a Hope stwierdziła, że jeśli nie jest w stanie pokochać równie mocno Harry'ego, a może go kochać tylko mniej, to woli nie kochać wcale. Przecież jeśli John nigdy nie odejdzie z jej głowy, serca to na zawsze już będzie sama. Przecież nie da się już nikogo innego pokochać. Wydaje mi się, że to dlatego, że jest się już za słabym na kolejną miłość. Przecież trzeba mieć młodą duszę, aby wszystko przeżyć jeszcze raz, od początku. A ona tego nie chciała. Ona chciała kochać tylko jego. Nawet jeśli miałaby na niego czekać całe życie i jeszcze dłużej, czekałaby. Przecież chyba właśnie o to chodzi w miłości - czeka się na kogoś nawet wtedy, gdy wie się, że ta osoba nie przyjdzie.
 Hope oparła głowę o okno i dokładnie przyglądała się deszczu za oknem. Zastanawiała się co on teraz może robić. Gdzie jest? Czy na kogoś czeka, czy tęskni za kimś? Czy siedzi teraz na dworze, czy w ciepłym domu? Czy ma kogoś przy sobie, czy jest sam? Czy bardzo się zmienił?
 Dobrze wiedziała, że gdyby tylko poprosił, oddałaby mu swój cały świat. 

 ***

Jak nurek każdego dnia nurkowała w oceanie własnego smutku. Powoli już nie wytrzymywała. Każdego dnia miała coraz mniej tlenu. Dusiła się życiem, powietrzem, ludźmi. 

 -Hope, Hope! -Susan dobijała się do drzwi łazienki. 

 -Już wychodzę. -Hope, jakby nagle ocknęła się z jakiegoś transu. 

 Potrząsnęła głową, przemyła twarz zimną wodą i w końcu przekręciła klucz w zamku. Przyjaciółka przyjrzała sie jej dokładnie i mocno przytuliła.

 -Bałam się, że coś Ci się stało. -mówiła, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy. -Bałam się, o Ciebie. -ciągnęła.

 Hope przytuliła mocniej przyjaciółkę. 

 -Nic mi nie jest. Brałam tylko prysznic. -skłamała.

 ***

-Nie jestem nikim wyjątkowym. -powiedziała pewnie Hope, patrząc prosto w oczy Harry'ego. 

 Zimny wiatr otulał ich ciała, ale nikt z nich nie pofatygował się aby nałożyć kurtkę. Stali tak i wydawało się, że w ogóle nie odczuwali zimna. Byli rozgrzani własnym ciepłem. Byli rozgrzani miłością, która ledwo co rozpaliła płomyk w ich sercach. A wszystko zaczyna się od małego płomyku. 

 -Jesteś najbardziej wyjątkową osobą jaką znam. -stwierdził Harry. -Wiesz, polubiłem te wszystkie nasze spotkania, te nasze rozmowy, to jak dobrze się rozumiemy. Polubiłem nasze wspólne wygłupy. Polubiłem śmiać się z Tobą. Polubiłem Ciebie... -przerwał na moment. -Kocham Cię, Hope. -wyszeptał, nie odrywając od niej wzroku. 

Musisz nauczyć mnie kochać na nowo. Już zapomniałam jak to jest kochać kogoś całym sercem, z wzajemnością. Bądźmy wspólnymi nauczycielami. Uczmy się nawzajem miłości. 

------------------------------------------------------------------------
Liczę na długie komentarze ;)